مقدمه ای بر فسفاته کشش
پوششهای فسفات روی یکی از اولین فرایندهای پوشش دهی سطح انجام شده در صنایع است.این فرایند به صورت پاششی و غوطه وری استفاده میشود. به طور کلی این پوششها دارای کاربردهای مختلفی از جمله افزایش مقاومت به خوردگی، زیر لایه رنگ، ایجاد سطوح عایق الکتریکی و گرمایی و … هستند. اما از سال 1934 با پی بردن به خاصیت روانکاری در پوششهای فسفاته زمینه جدیدی از کاربردهای این پوششها ایجاد شد. از جمله این کاربردها می‌توان کمک به تغییر شکل سرد، اصلاح کننده ویژگیهای اصطکاکی و ایجاد بستر مناسب برای روانکارها را نام برد. با توجه به کاربردهای فراوان این نوع پوشش، در این زمینه محلول‌های مختلفی فرموله و مورد استفاده قرار گرفتند. محلول های مختلف دارای کاربردهای متفاوتی بودند و برخی نیازها را در این زمینه رفع می‌کردند. اما در کنار این مزایا این دسته از محلولها دارای معایب کاربردی نیز بودند. از جمله این معایب می‌توان به ایجاد رسوبات زیاد در وان پوشش دهی، قدرت پوشش‌دهی کم محلول و مصرف بالای مواد، ایجاد آلودگی زیاد، نامناسب بودن پوشش در برخی فرایندهای کششی، ضریب اصطکاک بالا در برخی پوششها، عدم وجود تخلخل مناسب در سطح و… را نام برد. با توجه به این محدودیتها تولید یک محلول خوب که تا حد امکان این معایب را نداشته باشد از دغدغه‌های شیمیدانان بوده است.
اما سرانجام با انجام تحقیقات و آزمایشهای مختلف، این شرکت به تولید محلول فسفاته روی کششی دست یافت که حدالامکان این معایب را ندارد. این محلول با توان ایجاد پوشش 30 متر مربع به ازای هر لیتر و در نتیجه آن مصرف پایین مواد، ایجاد رسوب خیلی کم در وان فسفاته کاری و در نتیجه آن آلودگی محیطی خیلی پایین، کاهش ضریب اصطکاک تا 4 برابر( نمونه خام صیقل داده شده با ضریب اصطکاک 0.3 و نمونه پس از پوشش دهی با ضریب اصطکاک 0.075)، ایجاد تخلخل مناسب سطحی به منظور جذب روانکارها در سطح، تک جزئی بودن و امکان استفاده و کنترل آسان محلول، ایجاد پوشش یکنواخت در سطح، کنترل ضخامت پوشش با زمان ( رشد خطی پوشش)، و در آخر ایجا پوشش مناسب به منظور کشش طولی تا 2 برابر.